Tο Τρίγωνο των Βερμούδων και τα μυστικά του.

Αναζητώντας πληροφορίες, στην Ελληνική έκδοση της Βικιπαίδεια, της ελεύθερης εγκυκλοπαίδειας, για το Τρίγωνο των Βερμούδων, θα παρατηρήσουμε ότι προσδιορίζεται ως μια περιοχή στο δυτικό τμήμα του Βόρειου Ατλαντικού Ωκεανού, όπου ένας αριθμός αεροσκαφών και πλοίων λέγεται ότι έχουν εξαφανιστεί κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες.
Επιπρόσθετα στην εν λόγο εγκυκλοπαίδεια αναφέρεται ότι ''διάφοροι αστικοί μύθοι έχουν αποδώσει αυτές τις εξαφανίσεις σε παραφυσική δραστηριότητα ή σε εξωγήινα όντα'' παρόλο που τεκμηριωμένα αποδεικτικά στοιχεία δείχνουν ότι ένα σημαντικό ποσοστό των περιστατικών περιγράφηκαν ανακριβώς ή «διανθίστηκαν» από μεταγενέστερους συγγραφείς, και πολλές επίσημες υπηρεσίες έχουν δηλώσει ότι ο αριθμός και η φύση των εξαφανίσεων στην περιοχή είναι παρόμοια με οποιαδήποτε άλλη περιοχή του ωκεανού ...

Η ομάδα έρευνας των αστικών Μυστικών αναζήτησε πληροφορίες στο διαδίκτυο και τις παρουσιάζει:

... Το περίφημο τρίγωνο βρίσκεται στη νοτιοανατολική ακτή των ΗΠΑ στον Ατλαντικό, με τις κορυφές του να «πατάνε» στις Βερμούδες...το Μαϊάμι της Φλόριντα και το Σαν Χουάν του Πουέρτο Ρίκο, καλύπτοντας μια θαλάσσια περιοχή 500.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων.
Ως μυστήριο του Τριγώνου των Βερμούδων υπάρχει επισήμως στα καταγραμμένα χρονικά και στο μυαλό των ανθρώπων από την πρώτη προβεβλημένη από τον Τύπο υπόθεση εξαφάνισης του 1945, με τα πέντε αμερικανικά αεροσκάφη που χάθηκαν στην περιοχή.
Τροφή στον μύθο των μυστηρίων έδωσε ο ρεπόρτερ E.V.W. Jones, που σχημάτισε μια λίστα από «περίεργες εξαφανίσεις» πλοίων και αεροσκαφών μεταξύ των ακτών της Φλόριντα και των Βερμούδων.

Στην συνέχεια η σκυτάλη περνά στον George X. Sand ο οποίος έγραψε ένα άρθρο για το περιοδικό «Fate», στο οποίο θα περιέγραψε σκανδαλωδώς μια σειρά από θαλάσσια μυστήρια στην περιοχή, δίνοντας τροφή στον νεοσύστατο μύθο!
Καθώς τα περιστατικά εξαφανίσεων στην περιοχή συσσωρεύονταν (ή αποκτούσαν απλώς μεγαλύτερη δημοσιότητα), η φήμη του Τριγώνου των Βερμούδων εκτοξευόταν, με παρελθόντα ναυάγια να αναλύονται πλέον υπό το πρίσμα του μύθου. Το 1964, το περιοδικό «Argosy Magazine» θα έδινε στο τρίγωνο το περίφημο όνομά του [«The Deadly Bermuda Triangle» του Vincent Gaddis] και έκτοτε ο θρύλος του μόνο διαπρεπέστερος θα γινόταν.

Όσο ο καιρός περνούσε, ολοένα και περισσότερα άρθρα, βιβλία, ταινίες και «μελέτες» θα εμφανίζονταν, ρίχνοντας λάδι στη φωτιά του μύθου και διανθίζοντάς τον με ευφάνταστες θεωρίες από απαγωγές εξωγήινων μέχρι και γιγάντια χταπόδια!
Δεν είναι εύκολο να ξεδιαλύνει πλέον κανείς τα χρονικά του μύθου από τα πραγματικά γεγονότα. Ξακουστό παράδειγμα το πλοίο «Mary Celeste», που βρέθηκε το 1872 να επιπλέει αμέριμνο και… ακυβέρνητο, χωρίς ίχνος ανθρώπινης παρουσίας εντός του. Κι ενώ φιγουράρει ως ένα από τα πλέον διαβόητα ντοκουμέντα για τη δράση του Τριγώνου του Διαβόλου, στην πραγματικότητα το πλοίο βρέθηκε εκατοντάδες μίλια μακριά από το Τρίγωνο…

Ας δούμε τα πιό γνωστά περιστατικά, όπως αυτά καταγράφονται στο διαδίκτυο:

Το πλοίο «Cyclops» – 1918
Κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, το πλοίο «U.S.S. Cyclops» πήρε την εντολή στις 9 Ιανουαρίου 1918 να καταπλεύσει στη Βραζιλία για ανεφοδιασμό των βρετανικών πλοίων που έπλεαν στον νότιο Ατλαντικό.
Το πλοίο, επιστρέφοντας από το Ρίο ντε Τζανέιρο στις 16 Φεβρουαρίου, έκανε μια μικρή στάση στα νησιά Μπαρμπέιντος στις 3-4 Μαρτίου. Έκτοτε κανείς δεν ξανάκουσε νέα του. Το πλήρωμα και οι 306 επιβάτες του θα εξαφανίζονταν μια και καλή…
Η πτήση 19 – 1945
Η πλέον περίφημη ιστορία εξαφάνισης που μετρά στο ενεργητικό του το Τρίγωνο των Βερμούδων περιλαμβάνει 5 αεροσκάφη του αμερικανικού ναυτικού που εξαφανίστηκαν μυστηριωδώς το 1945. Η σύνοψη της ιστορίας είναι η εξής: μια καλοκαιρινή μέρα, σε μια περιπολία ρουτίνας, 5 έμπειροι πιλότοι άρχισαν να εκπέμπουν σήματα ότι είχαν χαθεί, οι πυξίδες τους δεν λειτουργούσαν και «όλα πήγαιναν στραβά».
Ήταν η τελευταία φορά που θα έδιναν σημεία ζωής και οι εκτεταμένες έρευνες του ναυτικού δεν θα απέδιδαν καρπούς. Όσο για τα δύο υδροπλάνα PBM-5 του ναυτικού που βγήκαν επιτόπου για να ψάξουν τα χαμένα αεροσκάφη της πτήσης 19, το ένα έμελλε να ανατιναχθεί στον αέρα…
Η πτήση NC-16002 – 1948
Στις 28 Δεκεμβρίου 1948, ο κυβερνήτης Robert Lindquist της εμπορικής πτήσης NC-16002 πιλόταρε το επιβατικό του από το Σαν Χουάν του Πουέρτο Ρίκο στο Μαϊάμι της Φλόριντα. Πλησιάζοντας στο Μαϊάμι, ζήτησε από τον πύργο ελέγχου άδεια προσγείωσης, στην απάντηση ωστόσο του πύργου δεν υπήρξε απόκριση. Το αεροπλάνο δεν έφτασε ποτέ στον προορισμό του και κανείς δεν το ξαναείδε έκτοτε.
Το «Sulphur Queen» – 1963
Το «S.S. Marine Sulphur Queen» ήταν ένα τάνκερ που μετέφερε 15.000 τόνους θειάφι από το Beaumont του Τέξας στο Norfolk της Βιρτζίνια. Η τελευταία επικοινωνία με το πλοίο έγινε στις 3 Φεβρουαρίου 1963, με τον καπετάνιο να αναφέρει πληροφορίες ρουτίνας. Το πλοίο δεν θα έφτανε ποτέ στον προορισμό του, ενώ η ακτοφυλακή που βγήκε στο κατόπι του, το μόνο που κατάφερε να βρει ήταν ένα σωσίβιο από το «Sulphur Queen»…
Αεροσκάφος 680 – 1965

Σε μια ξάστερη νύχτα του 1965, το έμπειρο πλήρωμα του αεροσκάφους της αμερικανικής πολεμικής αεροπορίας [440η Πτέρυγα Μάχης] ταξίδευε από το Μιλγουόκι στις Μπαχάμες. Στην επικοινωνία πιλότου και πύργου ελέγχου δεν αναφέρθηκε τίποτα ανησυχητικό, το αεροσκάφος θα χανόταν ωστόσο στους αιθέρες και δεν θα έφτανε ποτέ στις Μπαχάμες. Καμία εξήγηση δεν δόθηκε ποτέ για την εξαφάνιση του Αεροσκάφους 680.
Το καλύτερο στοιχείο αυτής της έρευνας το αφήσαμε για το τέλος. Πρόκειται για μια εφάνταστη έρευνα δύο Καναδών ερευνητών, οι οποίοι υποστηρίζουν ότι ανακάλυψαν στα ανοικτά της Κούβας την αρχαία πόλη της Ατλαντίδας με τη βοήθεια υποβρύχιου ρομπότ, το οποίο επιβεβαίωσε με sonar φωτογραφίες την ύπαρξη ερειπίων μιας γιγαντιαίας πολιτείας στο βυθό του ωκεανού. Πώς όμως κατέληξαν σε αυτό το συμπέρασμα;
Πεπεισμένο είναι το ζευγάρι μηχανολόγων Πολίν Ζαλίτζκι και Πολ Ουάινζβαϊγκ, ιδιοκτητών Καναδικής εταιρείας με την ονομασία Advanced Digital Communications, ότι οι πολυάριθμες σφίγγες, οι τουλάχιστον τέσσερις πυραμίδες και τα λοιπά οικοδομήματα που εντοπίστηκαν 700 περίπου μέτρα κάτω από την επιφάνεια του ωκεανού εντός του Τριγώνου των Βερμούδων ανήκουν στη θρυλική αρχαία μητρόπολη της Ατλαντίδας.
Η υπόθεση χρονολογείται από το 2001, οπότε και οι εν λόγω επιστήμονες είχαν ανακαλύψει μέσω της χρήσης τεχνολογιών εντοπισμού αντικειμένων με ηχητικά σήματα, γνωστών και ως τεχνολογιών sonar, την ύπαρξη ενός αστικού συμπλέγματος συμμετρικών γεωμετρικών λίθινων δομών, σε βάθος 700-750 μέτρων, το οποίο έμοιαζε να καλύπτει περί τα 2 τετραγωνικά χιλιόμετρα.
Εν συνεχεία, η ερευνητική ομάδα επέστρεψε στην τοποθεσία για τη διεξαγωγή περαιτέρω ερευνών σε συνεργασία αυτή τη φορά με την κυβέρνηση της Κούβας, για να επιβεβαιώσει με τη βοήθεια υποβρύχιου ρομπότ την ύπαρξη πυραμίδων μεγαλύτερων από τις αντίστοιχες της Γκίζας, καθώς και άλλων κυκλικών λίθινων δομών, που κατά πάσα πιθανότητα αποτελούν μέρος αστικού κέντρου αρχαίας πολιτείας.

Ο εντοπισμός των ερειπίων ανάγεται στη δεκαετία του 1960, όταν ανακαλύφθηκαν από την κυβέρνηση των ΗΠΑ επί προεδρίας Κένεντι κατά τη διάρκεια της πυραυλικής κρίσης στον Κόλπο των Χοίρων, όταν αμερικανικά πυρηνικά υποβρύχια κυριολεκτικά «έπεσαν πάνω» στα πυραμιδοειδή οικοδομήματα.
Οι Αμερικανοί αμέσως απαγόρευσαν την πρόσβαση στην τοποθεσία, θέτοντας τον υπό τον έλεγχό τους, ούτως ώστε να μην πέσει στα χέρια των Σοβιετικών.


Πηγές: Ιστότοπος zougla.gr
            Ιστότοπος iefimerida.gr
            Ιστότοπος el.wikipedia.org