Οι Πύλες του Μεγάλου Αλεξάνδρου

Προσφάτως δημοσιεύσαμε μια έρευνα της Ομάδας των Αστικών Μυστικών που αφορούσε τον Αλέξανδρο τον Μέγα και την μύηση του σε μια μυστική κοινωνία στην περιοχή Γόρδιος της Ανατολίας. Στην ανάρτηση μας με τίτλο ''Ο Γόρδιος Δεσμός και η Αποκάλυψη μιας Μυστικής Κοινωνίας'' γνωρίσαμε ότι ο Αλέξανδρος στον Γόρδιο είτε αναζητούσε και βρήκε είτε μυήθηκε από τους ιερείς- φρουρούς μιας μυστικής κοινωνίας, αποκαλύπτοντας του,  στοιχεία που τον συνδέουν με τον Θεό Διόνυσο και τις εκστρατείες του στην ανατολή.  Με αυτό τον τρόπο υφάνθηκε ένα πέπλο μυστηρίου γύρω από το πρόσωπο του Αλεξάνδρου και αυτή η μυστική κοινωνία θα κάνει την εμφάνιση της πολλές φορρές στην ιστορία ...
Ο Μέγας Αλέξανδρος μέσω των κατακτήσεων του στην Ανατολή έθεσε τις βάσεις για την επερχόμενη Ελληνιστική περίοδο, μια μίξη των στοιχείων της κλασικής Ελλάδας και των πολιτισμών της Ασίας, με την επέκταση του Ελληνικού πολιτισμού σε μεγάλο μέρος του Παλαιού Κόσμου, και την αλληλεπίδραση των τοπικών παραδόσεων και αντιλήψεων με τις Ελληνικές παραδόσεις των Μακεδόνων. Στην ανάρτηση μας αυτή έγινε λόγος για κάποιες πύλες που φέρεται να σφράγισε ο Αλέξανδρος, τις καλούμενες πύλες του Αλεξάνδρου ή το λεγόμενο Αλεξάνδρειο τείχος (...)

Οι Πύλες του Αλεξάνδρου  ήταν, σύμφωνα με μεσαιωνικό θρύλο, πύλες που λειτουργούσαν ουσιαστικά ως τεχνικό εμπόδιο και υποτίθεται ότι χτίστηκαν από τον Μέγα Αλέξανδρο στον Καύκασο, για να κρατήσουν τις ορδές των απολίτιστων “βαρβάρων” του βορρά (που συνήθως συνδέονται με τους Γωγ και Μαγώγ) από το να εισβάλουν στις περιοχές προς τα νότια. Οι πύλες ήταν δημοφιλές θέμα στην μεσαιωνική ταξιδιωτική λογοτεχνία, αρχίζοντας με τα Αλεξάνδρου ειδύλλια, έκδοση πιθανόν του 6ου αιώνα. Οι πύλες αυτές συχνά ταυτίζονται με τις Κασπίες Πύλες του Ντερμπέντ (Derbent) της Ρωσίας ή αλλού (βλέπε παρακάτω) ή/και με το πέρασμα του Νταριάλ στο ομώνυμο φαράγγι (Dariel ή Darial).
Άλλη εναλλακτική θεωρία συνδέει τις Πύλες του Αλεξάνδρου, με το Αλεξάνδρειο Τείχος, στην νοτιοανατολική ακτή της Κασπίας Θάλασσας, 180 χιλιόμετρα, του οποίου, διασώζονται μέχρι σήμερα, αν και σε πολύ κακή κατάσταση.
Στην πραγματικότητα, οι δύο παραπάνω αναφερόμενες υποδομές χτίστηκαν από Πέρσες μονάρχες. Η μεν πόλη Ντερμπέντ, που σημαίνει «κλειστές πύλες»), ιδρύθηκε στα τέλη του 5ου ή στις αρχές του 6ου αιώνα, όταν η πόλη επανιδρύθηκε από τον Καβάδη Α΄ της Περσίας της Αυτοκρατορίας των Σασσανιδών, το δε Αλεξάνδρειο Τείχος, χτίστηκε κατά τη διάρκεια της Παρθιανής Αυτοκρτορίας, (ταυτόχρονα με την κατασκευή του Μεγάλου Σινικού Τείχους της Κίνας) και αποκαταστάθηκε κατά τη διάρκεια της εποχής των Σασσανιδών (3-7ος αιώνας).

Το όνομα “Κασπίαι Πύλαι”, αναφέρθηκε αρχικά για τη στενή περιοχή στην νοτιοανατολική γωνία της Κασπίας Θάλασσας, μέσω της οποίας, ο Αλέξανδρος ο Μέγας πραγματικά βάδισε με τον στρατό του, προκειμένου να συλλάβει το συνωμότη και δολοφόνο του Δαρείου Γ', τον σατράπη της Βακτρίας και της Σογδιανής Βήσσο, ο οποίος είχε καταφύγει στις ανατολικές επαρχίες και είχε αυτοανακηρυχθεί βασιλιάς (με το όνομα Αρταξέρξης Ε’), τον οποίο τελικά και συνέλαβε, το καλοκαίρι του 329 π.Χ.. Δεν υπάρχει όμως σχετική αναφορά αν ο Μέγας Αλέξανδρος, πραγματοποίησε εκεί στάση προκειμένου να οχυρώσει την περιοχή. Μεταφέρθηκε στα περάσματα μέσα από τον Καύκασο, από την άλλη πλευρά της Κασπίας, σύμφωνα με τους πιο ευφάνταστους ιστορικούς του Αλεξάνδρου.
Στα Αλεξάνδρου ειδύλλια, ο Μέγας Αλέξανδρος κυνηγά τους εχθρούς του σε ένα πέρασμα ανάμεσα σε δύο κορυφές στην περιοχή του Καυκάσου που είναι γνωστό ως τα «στήθη του Κόσμου» και αποφασίζει να φυλακίσει τα «βρώμικα έθνη» του βορρά, στα οποία περιλαμβάνονται οι Γωγ και Μαγώγ, πίσω από ένα τεράστιο τείχος από χάλυβα ή διαμάντια ή αδαμαντίνη (θεωρείτο το πλέον σκληρότερο υλικό). Με τη βοήθεια του Θεού, ο Αλέξανδρος και οι άνδρες του έκλεισαν το στενό πέρασμα, διατηρώντας τους απολίτιστους Γωγ και Μαγώγ μακριά από την λεηλασία των ειρηνικών νοτίων εδαφών. Η ακριβής φύση του περάσματος δεν είναι ποτέ ξεκάθαρη: Κάποιες πηγές λένε ότι είναι πέρασμα ανάμεσα σε βουνά, ενώ άλλες λένε ότι είναι ένα πέρασμα μεταξύ των κορυφών και της Κασπίας Θάλασσας.

Η ιστορία εμφανίζεται επίσης στο Κοράνι. Εδώ, ο Αλέξανδρος ονομάζεται «Δίκερως» (Dhul Qarnayn), μια μεταφορική εικόνα σωτήρα, που χτίζει μια τεράστια σιδερένια πύλη για να υπερασπιστεί τους ανθρώπους, από τους Γωγ και Μαγώγ, στους πρόποδες των δύο βουνών.
Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα, οι “Πύλες του Αλεξάνδρου”, ως «αληθινή ιστορία», περιλαμβάνονται στην ταξιδιωτική λογοτεχνία και στην αντίστοιχη βιβλιογραφία, όπως στα έργα: Τα Ταξίδια του Μάρκο Πόλο και Τα Ταξίδια του Σερ Τζον Μαντέβιλ (Sir John Mandeville). Οι ταυτότητες των «εχθρικών» ή «βαρβαρικών» εθνών που έχουν «παγιδευτεί» πίσω από τις «θύρες» ή τα «τείχη», δεν είναι όμως πάντα τα ίδια: Ο Μαντέβιλ ισχυρίζεται ότι οι Γωγ και Μαγώγ είναι μια από τις δέκα χαμένες φυλές του Ισραήλ, οι οποίοι θα διαφύγουν από την φυλακή τους, κατά τη διάρκεια του Τέλους του Χρόνου (End Times) για να ενωθούν με τους Εβραίους και να επιτεθούν στους χριστιανούς. Ο Μάρκο Πόλο μιλά για “Σιδηρές Πύλες του Αλεξάνδρου”, αλλά λέει, ότι παγιδευμένοι πίσω από αυτές είναι οι Κουμάνοι. Ο ίδιος δεν αναφέρει τους Γωγ και Μαγώγ, ωστόσο, τους τοποθετεί στα βόρεια της Κίνας. Μερικοί μελετητές το εκλαμβάνουν αυτό ως μια λοξή και συγκεχυμένη αναφορά στο Σινικό Τείχος της Κίνας, το οποίο ο ίδιος δεν αναφέρει διαφορετικά.
Επίσης ο μεσαιωνικός γερμανικός μύθος των «Κόκκινων Εβραίων», βασίστηκε, εν μέρει, στις ιστορίες των “Πυλών του Αλεξάνδρου”.