Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ο Αστερισμός της Αλώπηξ.

Η Αλώπηξ (Λατινικά, ονομαστική: Vulpecula, γενική: Vulpeculae, αστρον. σύμβολο: Vul), είναι αστερισμός που σημειώθηκε πρώτη φορά το 1690, στο Firmamentum Sobiescianum του Hevelius, και είναι ένας από τους 88 επίσημους αστερισμούς που αναγνώρισε η Διεθνής Αστρονομική Ένωση.
Είναι αστερισμός του Βορείου ουράνιου ημισφαιρίου και βρίσκεται μεταξύ των αστερισμών του Κύκνου και του Βέλους. Συγκεκριμένα επεκτείνεται κάτω από τον αστερισμό του Κύκνου, ενώ πιο κάτω από αυτόν βρίσκονται οι αστερισμοί του Δελφίνος και του Βέλους. Στην ουράνια χαρτογράφηση φέρεται μεταξύ του 29ου και του 20ου βορείου παραλλήλου (ουρανογραφικές συντεταγμένες). Είναι αειφανής στην Ελλάδα.
Περιέχει σε σύνολο 68 αστέρες εκ των οποίων 43 ορατούς με γυμνό μάτι και από τους οποίους ο λαμπρότερος είναι τέταρτου μεγέθους και όλοι οι άλλοι αμυδρότεροι.
Επίσης ο αυτός αστερισμός φέρει και το όνομα «Αλώπηξ και χην» επειδή στη παράσταση του αστερισμού η Αλώπηξ φέρεται να έχει στο στόμα της χήνα.



Στις 21 Ιουνίου 1670 παρατηρήθηκε από τον μοναχό Άνθελμο στην Αλώπεκα νέος αστέρας, 3ου μεγέθους, πλησίον του β Κύκνου. Από της πρώτης παρατήρησης η λαμπρότητα αυτού του αστέρος άρχισε να μειώνεται βαθμηδόν ώστε μετά δύο μήνες (Αύγουστος 1670) αυτός ο καινοφανής αστέρας ήταν πλέον 5ου μεγέθους και σε λίγο διάστημα έγινε αόρατος με γυμνό μάτι. Έξι μήνες μετά έγινε και πάλι ορατός ως 4ου μεγέθους με πολλές αυξομειώσεις. Για ένα ολόκληρο χρόνο συνεχίσθηκαν οι διακυμάνσεις αυτές της λαμπρότητάς του μέχρι που κατέστη και πάλι ορατός. Στη θέση που εμφανίστηκε ο της «Αλώπεκος νέος» αστέρας όπως επίσημα ονομάσθηκε παρατηρείται ήδη με τηλεσκόπιο αστέρας 12ου μεγέθους που πιθανώς να μην είναι άλλος από εκείνον του 1670.
Επίσης πολύ κοντά στον αστέρα β Κύκνου (αλλά στον αστερισμό της Αλώπεκος) και σε απόσταση 7 μοιρών νοτιοανατολικά παρατηρείται το της Αλώπεκος νεφέλωμα, δηλαδή ο ομώνυμος Γαλαξίας υπό μορφή διπλού νεφελώματος.

Πηγή:  Βικιπαίδεια, η ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Η χαμένη αποικία Roanoke και η μυστηριώδης λέξη Croatoan

Croatoan : Μια μυστηριώδης λέξη που έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον των απανταχού κυνηγών του μυστηρίου, εδώ και αιώνες. Τι συνέβη στη χαμένη αποικία της Βόρειας Καρολίνας, στο Roanoke Island ; Πολλές θεωρίες έχουν προταθεί αλλά καμιά μέχρι τώρα δεν έχει επικρατήσει ως η πιο πιθανή, αντίθετα ο γρίφος μεγαλώνει. Μια ομάδα εποίκων εξαφανίστηκε στη Βόρεια Αμερική χωρίς κανένα ίχνος και κανείς δεν έχει βρει στοιχεία για την τύχη τους εδώ και αιώνες. Η αποικία Roanoke ήταν ο πρώτος αγγλικός οικισμός στην Αμερική. Αφού έμαθε για μια πλούσια, όμορφη περιοχή στην Αμερική η Βασίλισσα Ελισάβετ Ι, της Αγγλίας, αποφάσισε να προσαρτήσει αυτή τη περιοχή της Βιρτζίνια. Στη συνέχεια, έδωσε στον Sir Walter Raleigh  άδεια να δημιουργήσει μια αποικία. Θα χρηματοδοτούσε και θα σχεδίαζε την εκστρατεία στη περιοχή που βρίσκεται τώρα η Βόρεια Καρολίνα. Ο Raleigh είχε 10 χρόνια για να ολοκληρώσει την αποστολή. Το 1585, μια αποστολή με επικεφαλής τον Sir Richard Grenville, που αποτελούνταν απ

Aπομεινάρι από την αρχαία Θάλασσα της Τηθύος νότια της Κρήτης.

Κατα την περιήγηση της ομάδας έρευνας των αστικών μυστικών στο διαδίκτυο ''σκοντάψαμε'' σε ένα άρθρο του πρώτου θέματος με τίτλο Νότια της Κρήτης ο αρχαιότερος ωκεάνιος φλοιός στον κόσμο   το οποίο μας πληροφορεί ότι ο βυθός της Ανατολικής Μεσογείου περιέχει τον αρχαιότερο ωκεάνιο φλοιό στον κόσμο, ηλικίας έως 340 εκατομμυρίων ετών, σύμφωνα με μια νέα επιστημονική έρευνα. Συγκεκριμένα πρόκειται για την υποθαλάσσια περιοχή γνωστή ως Λεκάνη του Ηροδότου , που βρίσκεται νοτιοανατολικά της Κρήτης, νοτιοδυτικά της Κύπρου και βόρεια της Αιγύπτου. Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον Ρόι Γκρανότ του Πανεπιστημίου Μπεν Γκουριόν του Ισραήλ, έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό γεωεπιστημών "Nature Geoscience". Στους ωκεανούς της Γης λαμβάνει χώρα μια συνεχής ανακύκλωση, καθώς στις λεγόμενες ζώνες καταβύθισης ο φλοιός εισχωρεί στον μανδύα του πλανήτη για να αναδυθεί ξανά μετά από εκατομμύρια χρόνια. Ο βυθός των θαλασσών συνήθως έχει ηλικία όχι μεγαλύτε

Ένθετος Ζωδιακός Κύκλος σε τοιχογραφία εκκλησίας του Πηλίου.

Η ομάδα έρευνας των αστικών μυστικών θα μας ταξιδέψει στο θρυλικό βουνό της Μαγνησίας, στο όρος Πήλιο. Θα μεταβούμε νοερά στην μαγευτική Τσαγκαράδα ή ακόμη πιο συγκεκριμένα στις Μηλιές. Εκεί το ενδιαφέρον μας προσέλκυσε μια εκλησία, στην κεντρική πλατεία του χωριού. Ο Ιερός Ναός των Παμμεγίστων Ταξιαρχών στις Μηλιές Πηλίου ο οποίος αποτελεί δείγμα παραδοσιακής αρχιτεκτονικής με ιδιέταιρο κατασκευαστικά χαρακτήρα, αξιόλογες τοιχογραφίες και μεγάλο ιστορικό ενδιαφέρον.  Ο ρυθμός του είναι τρίκλιτη βασιλική με δώδεκα εσωτερικούς τρούλους και αποτελείται από τον πρόναο και τον κυρίως ναό. Χτίστηκε κατά τη διάρκεια της τουρκοκρατίας, από το 1741 έως το 1774, χωρίς καμπαναριό και με τέτοιο τρόπο ώστε το εξωτερικό του να μην προδίδει την αληθινή φύση του κτιρίου, για την προστασία του.  Από την προφορική παράδοση γνωρίζουμε, ότι η αγιογράφηση έχει γίνει από Αγιορείτη μοναχό και το τέμπλο, που είναι ξυλόγλυπτο και επιχρυσωμένο από ξύλο φλαμουριάς και έχει κατασκευαστεί από Ηπειρώτε