Το Κόκκινο Μπαλόνι είναι μια μαγική ιστορία για τη φιλία ανάμεσα σε ένα μικρό αγόρι και ένα μπαλόνι, με φόντο το Παρίσι της δεκαετίας του `50. Σκηνοθετήθηκε το 1956 από τον Αλμπέρ Λαμορίς. Την ίδια χρονιά κέρδισε το Χρυσό Φοίνικα στο φεστιβάλ των Κανών (για ταινία μικρού μήκους) και έναν χρόνο αργότερα το βραβείο όσκαρ καλύτερου σεναρίου. Μια ταινία (χωρίς διαλόγους) για την παιδική αθωότητα. Μια ταινία για το παιχνίδι και τη «μαγεία» που δεν μπορούν να κατανοήσουν οι ενήλικοι. Αλλά επίσης και για το πόσο εγωιστικά και μοχθηρά μπορούν να γίνουν τα παιδιά όταν δεν μπορούν να αποκτήσουν αυτό που θέλουν· πολύ απλά μετά θέλουν να το καταστρέψουν. Εκτός από την αναγνώριση και την εξαιρετική υποδοχή που έτυχε η ταινία από τους κριτικούς, είχε και εξαιρετική εμπορική πορεία όπου κι αν προβλήθηκε. Είναι μια ταινία που έχουν λατρέψει πολλές γενιές παιδιών (και ενηλίκων) σε ολόκληρο τον κόσμο με πρωτοποριακά οπτικά εφέ για την εποχή του.Το «Κόκκινο μπαλόνι» δεν έχει τίποτα το αληθινό: είναι όλα παραμυθένια. Ένας μπόμπιρας απελευθερώνει το αντικείμενο του τίτλου, φυλακισμένο σε κάποιον από τους καφέ-γκρίζους δρόμους της πόλης. Πρόκειται για το μοναδικό «έγχρωμο» αντικείμενο στα κάδρα μιας έγχρωμης ταινίας! Παραμυθένια και η σχέση που θα αναπτύξουν, βγαλμένη από το ντισνεϊκό σύμπαν όπου ένα ξύλινο αγόρι γίνεται αχώριστος φίλος με έναν γρύλο ή τα κουζινικά μιας έπαυλης μπορούν να επιδοθούν σε μουσικοχορευτικές επιδείξεις. Μια σχέση εκτός περιγραφής, μη απτή, άρα υπαρκτή όσο και οι αόρατοι φίλοι της παιδικής ηλικίας. Εξίσου παραμυθένιο και το φελινικό κρεσέντο του τέλους, που απογειώνει το μικρό ήρωα στον ουρανό: είναι η ανάσταση και η θριαμβευτική ανάληψη, που ολοκληρώνει την αναπαραγωγή ενός σχήματος καθαρά χριστιανικού.Το «Κόκκινο μπαλόνι» δεν έχει τίποτα το παραμυθένιο: είναι όλα αληθινά σαν τη μοναξιά του κυρίου Ιλό, του σχεδόν βουβού alter ego του Jacques Tati. Σε αυτό το λούνα παρκ των σινεφίλ αναφορών θα συναντήσουμε ακόμα τον Jean Vigo («Διαγωγή μηδέν») και τη μοναδική οικονομία του στην απεικόνιση ενός εχθρικού ενήλικου σύμπαντος. Αυτός ο πρόωρα χαμένος αναρχικός θα ήταν σίγουρα περήφανος για τη σκαμπρόζικη διάθεση… του κόκκινου μπαλονιού, που δεν διστάζει να κάνει τον βίο αβίωτο στον αυταρχικό καθηγητή του φίλου του! Ένα μπαλόνι τόσο αληθινό, όσο και κάθε συνείδηση που δεν έχει (προλάβει να) αλλοτριωθεί: γι αυτό και είναι ανεπιθύμητο στους θεσμοθετημένους χώρους κοινωνικοποίησης και πατροναρίσματος του αγοριού. Είναι όλα αληθινά στο «Κόκκινο μπαλόνι», στον βαθμό που τα όνειρα είναι αναπόσπαστο κομμάτι της 24ωρης πραγματικότητας. Ο Albert Lamorisse μοιάζει ακριβώς να ενορχηστρώνει ένα απόλυτα προσωπικό όνειρο, με αλάνθαστο timing και μοναδική επιλογή χώρων. Ίσως να μην συνειδητοποιούσε ότι η «χριστιανίζουσα» ιστοριούλα που ονειρεύτηκε εδράζεται σε ένα πολύ αρχαιότερο παγανιστικό σχήμα.
Πηγή http://subz.blog-spot.gr/
Αστικά Μυστικά Πληροφοριακά,το βίντεο-κλιπ του τραγουδιού "9 Crimes" από τον Damien Rice έχει βασιστεί στο σενάριο του "Le ballon rouge".
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου