ΑΣΤΙΚΑ ΜΥΣΤΙΚΑ

Ο Κερτ Βόνεγκατ (1922-2007) γεννήθηκε στην Ιντιανάπολη της πολιτείας της Ιντιάνα. Ο πατέρας του ήταν αρχιτέκτονας και η μητέρα του προερχόταν από εύπορη οικογένεια. 'Αρχισε να σπουδάζει ανθρωπολογία στο Πανεπιστήμιο του Κορνέλ, αλλά ο Δεύτερος Παγκόσμιος πόλεμος του χάλασε τα σχέδια και αναγκάστηκε να καταταχτεί στο στρατό ένα χρόνο μετά το Περλ Χάρμπορ. Την Ημέρα της Μητέρας του 1944 η μητέρα του αυτοκτόνησε, ενώ ο ίδιος κατά τη Μάχη των Αρδενών, τέλη του 1944, βρέθηκε πίσω από τις γραμμές του εχθρού και στις 14 Δεκεμβρίου αιχμαλωτίστηκε. Επέζησε του βομβαρδισμού της Δρέσδης το Φλεβάρη του ΄45 (135.000 άνθρωποι δεν επέζησαν) κρυμμένος στο υπόγειο "Σφαγείο Νο. 5", και αμέσως μετά οι Γερμανοί τον ανέβασαν στην επιφάνεια μαζί με άλλους αιχμαλώτους για να βοηθήσουν στην ταφή των νεκρών. "'Ηταν όμως τόσο πολλά τα πτώματα", σχολίαζε ο Βόνεγκατ, "που τελικά έφεραν κάτι τύπους με φλογοβόλα· όλες αυτές οι σοροί των σκοτωμένων πολιτών έγιναν στάχτη." Το

Το πλέον διάσημο πλάσμα της Κρυπτοζωολογίας είναι ο τύπος του πιθηκόμορφου ογκώδους όντος το οποίο ζει σε δασικές και ορεινές περιοχές σε διάφορες περιοχές σε όλο τον κόσμο. Σε κάθε μέρος που εμφανίζεται γίνεται θρύλος και παίρνει και διαφορετικό όνομα. Στα Ιμαλάια ονομάζεται Yeti, στα Βραχώδη Όρη λέγεται Bigfoot και στην βόρεια Αμερική Sasquatch. Στις περιοχές που εμφανίζεται έχει γίνει θρύλος και φόβητρο για μικρά παιδιά και μεγάλους. ¨Θα σε πάρει το Yeti ¨ απειλούν οι μανάδες τα παιδιά τους σε ένα χωριό των Ιμαλαΐων. Αυτά τα ανθρωπόμορφα όντα εμφανίζονται σε περιοχές του πλανήτη με έντονη βλάστηση και αχανείς εκτάσεις οπού μπορούν να κρύβονται, όπως είναι η Σιβηρία και οι χιονισμένες βουνοπλαγιές των Ιμαλαΐων. Οι εμφανίσεις αυτών των όντων είναι αρκετές. Στην Αμερική οπού εκεί ο Μεγαλοπόδαρος κυριαρχεί στην ορεινές περιοχές του Όρεγκον και της Καλιφόρνια. Τον Ιανουάριο του 1972, στο Μπολς Φέρυ της Καλιφόρνια τέσσερις νεαροί κατευθύνονται προς το Μπητλ Κρηκ με το αυτοκίνητο τους ό

Κατά τη διάρκεια της άνοιξης και των καλοκαιρινών μηνών, μαζώξεις λαμβάνουν χώρα σε διαφορετικά Μιτάτα του Ψηλορείτη, θέλοντας παράλληλα οι συμμετέχοντες να τιμήσουν όλους εκείνους τους βοσκούς, τους κτηνοτρόφους του ορεινού όγκου, οι οποίοι έχτισαν τα πέτρινα καταφύγια τους για να προφυλαχθούν, αυτοί και τα ζωντανά τους, από τους κακούς καιρούς και τους κατά καιρούς εχθρούς... Σε ένα Μιτάτο Βοσκών στα ορεινά του Ρεθύμνου αναβίωσε πρόσφατα μια μυσταγωγία αιώνων κάτι σαν το μυστικό δείπνο, ένα έθιμο αιώνων του Ψηλορείτη, με στόχο να αναβιώσουν μνήμες, ιστορίες, θύμησες και συναισθήματα ορεσίβιων ανθρώπων, έτσι όπως τα διδάχτηκαν από τους παλιούς και έδωσαν υπόσχεση να τα μεταλαμπαδεύουν όπου κι όποτες μπορούνε. Ο Ψηλορείτη ς είναι ένας τόπος δυσπρόσιτος και μια περιοχή ιστορικής σημασίας μιας και επί Τουρκοκρατίας, εκατοντάδες Τούρκοι προαπάθησαν να κυκλώσουν τα Ανώγεια και τους γύρω τόπους αλλά φυσικά απότυχαν. Εκεί δεκάδες άνθρωποι των Ανωγείων κάθε ηλικίας επαναλήφθηκαν μ

Πάνε πολλά χρόνια που άκουσα για πρώτη φορά, για τον συγκεκριμένο αστικό θρύλο.Για να είμαι ειλικρινής, διάβασα για αυτόν σε ένα συγκεκριμένο περιοδικό με ανάλογη θεματολογία τουλάχιστον μια δεκαετία πίσω(δεν αναφέρω το έντυπο για ευνόητους λόγους). Αυτό που μου έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση τότε, ήταν το γεγονός ότι ο θρύλος δεν είχε προέλευση από κάποια μακρυνή χώρα (βλέπε Αμερική) ,ούτε αναφέρονταν σε κάποιο γεγονός που συνέβει σε κάποιο αδιευκρίνιστο σημείο του χώρου και του χρόνου.Το συμβάν ελάμβανε χώρα στην δική μας, μικρή γωνιά του κόσμου, στην Αθήνα του σήμερα(τότε). Για στάσου, είπα στον εαυτό μου, Άνδρας Με Μαύρα (αυτήν την εκτίμηση είχα κάνει) στην Ελλάδα, από που και ως που;Και για ποιούς λόγους; Τέλος πάντων, ο καιρός πέρασε, το ξέχασα, μέχρι που κάποια ερεθίσματα συνειρμικά, μου ξανάφεραν στο νου, το εν λόγω άρθρο.Για να μην μακρυγορώ λοιπόν,η ιστορία είχε ως εξής: Στα στενά της Πλάκας μετά τα μεσάνυχτα, κυκλοφορούσε ένας μαυροντυμένος άγνωστος μέσης ηλικίας με μαύρο

Το 1907 ο Αλέξανδρος Βλάγκαλης που διατελούσε τότε Γενικός Διευθυντής των Σιδηροδρόμων Αθηνών - Πειραιώς, κτίζει κοντά στον Σταθμό του Νέου Φαλήρου ένα Μέγαρο που δεσπόζει στην περιοχή με τον όγκο του. Ο Βλάγκαλης αν και γεννημένος στην Κωνσταντινούπολη (το 1873) μόλις ενός έτους καταφθάνει στον Πειραιά (το 1874) υπό την κηδεμονία του θείου του μηχανικού και επιχειρηματία Νικολάου Βλάγκ. Συνεπώς ο Αλέξανδρος Βλάγκαλης ζούσε στον Πειραιά πολύ πριν την επιλογή του Νέου Φαλήρου για την ανέγερση της οικίας του. Σπούδασε Μηχανικός - Συγκοινωνιολόγος στην Ελβετία (στο Πανεπιστήμιο της Ζυρίχης). Αργότερα τον συναντούμε και Πρόεδρο των Διοικητικών Συμβουλίων ΣΕΚ και ΣΠΑΠ αλλά και της Ηλεκτρικής Εταιρείας Αθηνών - Πειραιώς, του Ερυθρού Σταυρού και άλλων Ιδρυμάτων. Προορισμός αυτού του Μεγάρου είναι η στέγαση της οικογενείας του Βλάγκαλη όσο αφορά τον πρώτο όροφο, ενώ στο ισόγειο λειτουργεί αίθουσα αναμονής των επιβατών του ηλεκτρικού σιδηροδρόμου, εκδοτήριο εισιτηρίων και το γραφείο του

Στην εποχή της οικονομικής ακμής της Καβάλας, στις αρχές του 20ού αιώνα, την πόλη κοσμούσαν 160 καπναποθήκες, στις οποίες απασχολούνταν περίπου 14.000 καπνεργάτες. Σήμερα έχουν απομείνει μόλις 50 τέτοια κτίρια-τεκμήρια της πρώιμης βιομηχανικής ιστορίας της πόλης. Ένα από αυτά, η καπναποθήκη Τόμπρου χαρακτηρίστηκε μνημείο από το Κεντρικό Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων (ΚΣΝΜ). Η καπναποθήκη βρίσκεται στην πλατεία Μακέδου (ή Ελευθερίας), μια περιοχή που περικλείεται από καπναποθήκες της ίδιας περιόδου, χαρακτηρισμένες ως μνημεία. Χτίστηκε το 1905 και είναι διώροφο κτίριο με ορθογώνια κάτοψη. Μαζί με τις καπναποθήκες της οδού Ελευθερίας 3 και 5 αποτελεί τμήμα του συγκροτήματος καπναποθηκών της εταιρείας εμπορίας καπνού Schinasi Bros , που δραστηριοποιήθηκε στην Kαβάλα από τα μέσα του 19ου ως τις αρχές του 20ού αιώνα. Κάπου το 1980 χρησιμοποιήθηκε ως συνεργείο αυτοκινήτων και δυστυχώς δέχτηκε κάποιες επεμβάσεις. Σήμερα, παρά την εγκατάλειψή του, το κτίριο διατηρείται σε καλή

Το όνομα Mary Celeste παραπέμπει σε ένα από τα μεγαλύτερα, για μερικούς το μεγαλύτερο, μυστήριο της ναυσιπλοΐας. Οι ναυτικοί του 19ου αιώνα χρησιμοποιούσαν τον όρο «στοιχειά» για τα πλοία εκείνα που έπλεαν χωρίς πλήρωμα, ακυβέρνητα, στους ωκεανούς. Κάθε καπετάνιος που συναντούσε ένα στοιχειό είχε την υποχρέωση να προσπαθήσει να το ρυμουλκήσει σε λιμάνι, καθώς αποτελούσε σοβαρό κίνδυνο για τη ναυσιπλοΐα. Κάπως έτσι ξεκινά και η ιστορία του Mary Celeste. Το Mary Celeste ήταν ένα πλοίο το οποίο σάλπαρε από τη Νέα Υόρκη στις 7 Νοεμβρίου 1872. Προορισμός του ήταν η Γένοβα και το φορτίο του περίπου 1.700 βαρέλια οινοπνεύματος. Στο πλοίο επέβαιναν ο καπετάνιος του, Benjamin Briggs, η γυναίκα του, η δίχρονη κόρη τους και 7 μέλη πληρώματος. Στις 5 Δεκεμβρίου, στο μέσο περίπου της διαδρομής ανάμεσα στις Αζόρες και το Γιβραλτάρ, το αγγλικό εμπορικό Dei Gratia, εντόπισε ένα άγνωστο πλοίο το οποίο παρουσίαζε αστάθεια στην πλεύση. Το Dei Gratia παρακολούθησε το άγνωστο πλοίο για περίπου 2 ώρες,

Μπροστά σε μία από τις σπουδαιότερες ανακαλύψεις που έρχονται στο φως χάρη στο μετρό βρίσκονται οι αρχαιολόγοι και όλοι όσοι εμπλέκονται με την κατασκευή του ΜΕΤΡΟ της Θεσσαλονίκης. Συγκεκριμένα, όπως όλα δείχνουν, στην περιοχή του «Makro» αποκαλύφθηκε ένα από τα 26 πολίσματα (κωμοπόλεις) που υπήρχαν γύρω από το Θερμαϊκό, τα οποία στη συνέχεια, επί βασιλιά Κάσσανδρου, αποτέλεσαν τη Θεσσαλονίκη. Στην περιοχή ξεκίνησαν πριν από λίγους μήνες εργασίες για την κατασκευή του αμαξοστασίου. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις που διέθετε η «Αττικό Μετρό ΑΕ», δεν αναμένονταν αρχαιολογικά ευρήματα εκεί. Ωστόσο, με το που ξεκίνησαν οι εργασίες, άρχισαν να έρχονται στο φως ευρήματα. Έκπληκτοι εργάτες και αρχαιολόγοι είδαν να αποκαλύπτονται, σε πολύ μικρό βάθος, τα ίχνη μιας ολόκληρης πόλης. Μάλιστα, τα νομίσματα που έρχονται στο φως, τα οποία είναι της κλασικής περιόδου, ενώ βρέθηκαν και τέσσερα ασημένια νομίσματα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, δείχνουν ότι κατά πάσα πιθανότητα πρόκειται για ένα

Το ναυάγιο του ατμόπλοιου «Όρια» στο Γαϊδουρονήσι, μια τραγωδία στα σκοτεινά χρόνια της Κατοχής το Φεβρουάριο του 1944, η οποία είχε σχεδόν τριπλάσιο αριθμό θυμάτων σε σύγκριση με τον Τιτανικό, έχει μείνει ξεχασμένη στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Λίγοι γνωρίζουν ότι περισσότεροι από 4.000 Ιταλοί αιχμάλωτοι βρήκαν τραγικό θάνατο στο Σαρωνικό Κόλπο, όταν -σύμφωνα με την πιο αποδεκτή εκδοχή- το επιταγμένο από τους Γερμανούς ατμόπλοιο προσέκρουσε λόγω ναυτικού σφάλματος και κακοκαιρίας στη βραχονησίδα Γαϊδουρονήσι, γνωστή και ως νήσος Πάτροκλος , κοντά στο Σούνιο, ανατράπηκε και στη συνέχεια βυθίστηκε, αν και όχι πριν περάσουν σχεδόν δύο μερόνυχτα, παρασέρνοντας στον υγρό τάφο και την ιστορική λήθη, τους χιλιάδες άτυχους Ιταλούς στρατιώτες που βρίσκονταν στα αμπάρια του πλοίου... Τι προκάλεσε το ναυάγιο; Η καταχώρηση του πλοιάρχου Χάινριχ Ρόλμαν, της γερμανικής Ναυτικής Διοίκησης Αττικής στο Πολεμικό Ημερολόγιο της μονάδας, της 13ης Φεβρουαρίου 1944, την επαύριο δη

Ο Νόμος Του Ενός. Ο Έντγκαρ Κέυσυ παραμένει ίσως ο πλέον αξιόπιστος και γνήσιος «δίαυλος» των τελευταίων 150 ετών. Οι ιατρικού περιεχομένου υπαγορεύσεις του και εκείνες περί προηγουμένων ζωών και παρελθόντων πολιτισμών επικροτούνται και μελετώνται από εκατομμύρια στο ίδρυμά του, τον Σύλλογο Έρευνας Και Διαφώτισης (Association for Research and Enlightenment, A.R.E.), που βρίσκεται στην Βιρτζίνια Μπητς, της πολιτείας Βιρτζίνια. Διευθύνων Σύμβουλος του Συλλόγου είναι ο αξιότιμος Τζων Βαν Άουκεν. Έχει γράψει περισσότερα από εικοσιπέντε βιβλία πάνω στις υπαγορεύσεις του Έντγκαρ Κέυσυ και έχει πάρει μέρος στο πρόγραμμα Διερεύνηση Ατλαντίδας. Θα είναι ένας από τους προνομιακούς ομιλητές στις 12 Δεκεμβρίου 2012 και θα μιλήσει για «Την Ατλαντίδα Του Έντγκαρ Κέυσυ».ς και η Χρυσή Εποχή της ΑτλαντίδαςΣύμφωνα με τον Έντγκαρ Έβανς Κέυσυ, γιο του Έντγκαρ Κέυσυ, πάνω από επτακόσιες από τις δυόμισι χιλιάδες και πλέον υπαγορεύσεις ζωής αναφέρονται σε ενσαρκώσεις στην Ατλαντίδα. Ο Κέυσυ είπε, ότι κ

Θυλακίνος (Thylacinus cynocephalus, ετυμολογία: αρχαιοελληνικό θύλαξ, σύγχρονο θύλακας) ονομάζεται το μεγαλύτερο γνωστό σαρκοβόρο μαρσιποφόρο της σύγχρονης εποχής. Είναι επίσης γνωστό και ως Τίγρη της Τασμανίας λόγω των λωρίδων στο πίσω μέρος της πλάτης του, ή και ως Λύκος της Τασμανίας. Ζούσε στην ηπειρωτική Αυστραλία , Τασμανία , και Νέα Γουινέα , και θεωρείται πως εξαφανίστηκε τον 20ό αιώνα. Ήταν το τελευταίο μέλος της οικογενείας των Θυλακινιδών (Thylacinidae), ενώ δείγματα άλλων μελών της οικογενείας αυτής έχουν βρεθεί σε απολιθώματα που χρονολογούνται ως και από την πρώιμη Μειόκαινο εποχή . Ο θυλακίνος είχε γίνει εξαιρετικά σπάνιος ή είχε εξαφανιστεί εντελώς στην ηπειρωτική Αυστραλία πριν τον Βρετανικό εποικισμό της ηπείρου, αλλά κατάφερε να επιζήσει στο νησί της Τασμανίας μαζί με τα άλλα ενδημικά είδη, συμπεριλαμβανομένου του διάβολου της Τασμανίας . Το εντατικό κυνήγι το οποίο ενθαρρυνόταν και από επικηρύξεις για την θανάτωση των ζώων αυτών, θεωρείται γενικά πως είναι υ