Fringe, η γοητεία του Ακραίου...

Fringe σε μετάφραση από τα Αγγλικά, σημαίνει, το άκρο, η κόψη, το όριο.Η λέξη χρησιμοποιείται συνήθως, για να δηλώσει μια θέση ή κατάσταση, τόσο οριακή που πλησιάζει τα σύνορα του ανέφικτου και του απραγματοποίητου.Όταν χρησιμοποιείται σε επιστημονικό επίπεδο δηλώνει το όριο ανάμεσα στην συμβατική επιστήμη και την παρα-επιστήμη, την λεγόμενη και "ψευδο-επιστήμη".Για τον λόγο αυτό το 2008, ο J. J. Abrams διάλεξε την συγκεκριμένη λέξη για να ονομάσει την νέα του σειρά φαντασίας, που είχε σαν κεντρικό θέμα ακριβώς αυτό.Το όριο ανάμεσα στον ρεαλισμό και την φαντασία, το εφικτό και το ανέφικτο, την επιστήμη και το παραφυσικό.
Η σειρά η οποία θεωρήθηκε φυσικός διάδοχος του Lost, και κατηγορήθηκε ως κλώνος των X-files (λες και υπάρχει κάτι εκεί έξω που δεν είναι), έτρεξε για πέντε σεζόν, και τελείωσε μάλλον εσπευσμένα, αν και κατά την προσωπική μου άποψη, με τον πλέον αξιοπρεπή τρόπο...
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.Έκανε πρεμιέρα το Σεπτέμβριο του 2008, και ο αρχικός τίτλος της ήταν το "Εργαστήριο" (the lab) μέχρι που υιοθετήθηκε ο πιο πιασάρικος "Fringe" ενώ το πιλοτικό επεισόδιο διέρρευσε στο διαδίκτυο τουλάχιστον τρεις μήνες πριν την πρεμιέρα.
Ξεκίνησε με την μορφή "το μυστήριο της εβδομάδας" αλλά δεν άργησε να αναπτύξει την δική του μυθολογία, τοποθετημένη σε ένα σύμπαν διόλου διαφορετικό από το δικό μας, τουλάχιστον όσο αφορά την πρώτη σεζόν.
Παρόλο που κατηγορήθηκε ότι αντέγραφε τα X-files, η βασική σεναριακή του ιδέα δεν είχε καμία σχέση, με το αξεπέραστο δημιούργημα του Chris Carter.Βλέπετε στον κόσμο του Fringe,δεν υπάρχουν εξωγήινοι, και αν υπάρχουν δεν εμφανίζονται ποτέ (εκτός από ένα και μοναδικό επεισόδιο, όπου γίνεται μια ασαφής αναφορά,σε μια οντότητα που έχει καταλάβει το σώμα ενός Ρώσου κοσμοναύτη).

Αντίθετα λοιπόν από τους φακέλους Χ, που ο κίνδυνος για την ανθρωπότητα προέρχεται από εξωγενείς παράγοντες (εξωγήϊνος εποικισμός-εισβολή), στο Fringe ο βασικός εχθρός της ανθρωπότητας είναι ο ίδιος ο άνθρωπος.Η δίψα για εξουσία, για έλεγχο, για απαγορευμένη γνώση, για ερμηνεία και απομυθοποίηση του κόσμου γύρω μας, και των νόμων που τον κυβερνούν, είναι τα στοιχεία που συνθέτουν το μωσαϊκό της μυθολογίας της σειράς.Στο Fringe λοιπόν,δεν θα συναντήσετε βρυκόλακες, φαντάσματα και κάθε λογής υπερφυσικά φαινόμενα, και αν τύχει και συμβεί, τότε το πιθανότερο είναι πως προέρχονται από κάποιο εργαστηριακό πείραμα ενός τρελού επιστήμονα (γεμάτη η σειρά από τέτοιους) και όχι από καπρίτσιο, ή κακή αίσθηση του χιούμορ κάποιας αόριστης θεότητας.
Αυτή είναι και η ομορφιά της συγκεκριμένης σειράς, η εξ΄αρχής πεποίθηση πως αν υπάρχουν τέρατα είναι, είτε γιατί εμείς τα έχουμε δημιουργήσει, είτε γιατί οι ίδιοι έχουμε μετατραπεί σε τέτοια (κυριολεκτικά και μεταφορικά).Ακόμα και οι μυστηριώδεις Observers (Παρατηρητές), η πλέον μεταφυσική πινελιά της σειράς, τελικά αποδείχθηκε ότι δεν ήταν τίποτε άλλο από ανθρώπους που θέλησαν να ξεπεράσουν τα όρια.
Η σειρά λοιπόν πάνω από όλα, είναι μια σπουδή στην ανθρώπινη φύση και πως τελικά αυτή διαμορφώνει την πραγματικότητα, και τον κόσμο που ζούμε.
Αυτά όσον αφορά το φιλοσοφικό κομμάτι , γιατί πέρα από αυτό, το Fringe καταπιάστηκε στα 5 χρόνια ζωής του, με χιλιάδες άλλα θέματα επιστημονικής φύσης, (ή και ψευδό-επιστημονικής)με αιχμή του δόρατος την κβαντική φυσική και ότι έχει σχέση με αυτή.Από την δεύτερη σεζόν και μετά ειδικά, ορολογίες όπως "κβαντικός εναγκαλισμός", και "αρχή της απροσδιοριστίας" έγιναν βασικό κομμάτι της Fringe καθημερινότητας, εμπλέκοντας τους ήρωες, σε μια διαρκή εναλλαγή ανάμεσα σε παράλληλα σύμπαντα, εναλλακτικές πραγματικότητες, και διαφορετικές χρονικές ακολουθίες.(ο J.J. Abrams αρέσκεται σε κάτι τέτοια,από την εποχή του Lost).Και φυσικά αρέσκεται στα doppelgangers
(σωσίες), πολλά doppelgangers! Ίσως ήταν ο τρόπος του για να μας πει, κλείνοντάς μας το μάτι, ότι τελικά ο μεγαλύτερος εχθρός μας, είμαστε εμείς οι ίδιοι-μια αναφορά στην σκοτεινή πλευρά όλων μας, στον αντί-εαυτό μας, αν θέλετε..

Μια άλλη ιδιαιτερότητα του Fringe είναι το γεγονός (και μόνο μια μερίδα του κοινού του το αντιλήφθηκε) πως πέρα από μια έξυπνα στημένη σειρά φαντασίας, υπήρξε επίσης μια κοινωνική σειρά, στον πυρήνα της.Για την ακρίβεια, βασικά ήταν μια κοινωνική σειρά, έντεχνα καμουφλαρισμένη σε sci-fi.Θέματα όπως οι ανθρώπινες σχέσεις, τα ηθικά διλήμματα, το μίσος και η αγάπη, η πατρότητα, τα λάθη του παρελθόντος, η μοναξιά και η απώλεια, τα κρυμμένα μυστικά, βασανίζουν τους ήρωες τόσο συχνά, που η σειρά πολλές φορές αγγίζει τα όρια της σαπουνόπερας (το ερωτικό τρίγωνο της τρίτης σεζόν ειδικά, μας έστειλε αδιάβαστους).Το θέμα πατρότητα-μητρότητα ιδιαίτερα, είναι κάτι που διαποτίζει ολόκληρο το σήριαλ, από το πρώτο μέχρι και το τελευταίο επεισόδιο, θέλοντας να μας κάνει να κατανοήσουμε,πως όταν όλα κάνουν τον κύκλο τους και τελειώσουν, το μόνο που μένει τελικά, είναι ένας γονιός να κρατάει αγκαλιά το παιδί του.Και με μια, και μοναδική συμβουλή να του δώσει
Be a better man, than your father (να είσαι καλύτερος άνθρωπος, από τον πατέρα σου).Ας μην ξεχνάμε άλλωστε πως όλα ξεκίνησαν από την αγάπη ενός πατέρα για τον γιο του...


Το Fringe θα μπορούσε να είχε ξεπεράσει ακόμα και τα X-files αν μια σειρά από λάθος σεναριακές επιλογές δεν το ανάγκαζαν να τελειώσει με μια περικεκομμένη 5η σεζόν.Το βασικό σεναριακό μοτίβο (παράλληλοι κόσμοι-εναλλακτικές πραγματικότητες), είναι έτσι και αλλιώς, δύσκολο κομμάτι για να το χειρίζεσαι επί μακρόν.Οι πρωταγωνιστές (ειδικά ο John Noble και η Anna Torv) χρειάστηκε να ερμηνεύσουν τουλάχιστον 4-5 διαφορετικές εκδοχές του χαρακτήρα τους.Όχι πως το πρόβλημα ήταν η απόδοση των ηθοποιών (ίσα-ίσα τα κατάφεραν μια χαρά).Το πρόβλημα κατά την γνώμη μου πάντα, ήταν η απόφαση των συντελεστών να κάνουν επανεκκίνηση (reset) της βασικής χρονικής ακολουθίας της σειράς, στην 4η σεζόν, ουσιαστικά ξαναγράφοντας από την αρχή, γεγονότα,χαρακτήρες και καταστάσεις, ακυρώνοντας οτιδήποτε γνωρίζαμε μέχρι τώρα για τον κόσμο του Fringe.Αυτό το παρατεταμένο (και αν;) σενάριο ήταν κατά την γνώμη μου, που ξένισε τους οπαδούς της σειράς οι οποίοι περίμεναν κάποια στιγμή την επαναφορά του αρχικού σύμπαντος του Fringe,κάτι που φυσικά, δεν συνέβη ποτέ.Αλλά δυστυχώς έχουν συμβεί και πιο παράξενα (stranger things have happened), σύμφωνα  με  τον Dr Bishop.
Έπειτα λοιπόν, από 4-5 διαφορετικά σύμπαντα, 2 διαφορετικές χρονικές ακολουθίες, και άλλα τόσα πήγαινε-έλα στον χρόνο, η σειρά έριξε αυλαία τον Ιανουάριο του 2013,με ένα αμφιλεγόμενο αλλά και αξιοπρεπές-κατά την γνώμη μου-τέλος.Ένα τέλος,γλυκόπικρο, καθώς κατά το σενάριο, όλα δείχνουν να βρήκαν τον δρόμο τους, αφήνοντας ωστόσο ένα αίσθημα απώλειας, και ανεκπλήρωτου, τόσο στους θεατές όσο και στους ήρωες της σειράς.Το βλέμμα του Joshua Jackson (Peter Bishop) στην τελευταία σκηνή του φινάλε, τα λέει όλα...

Το Fringe άλλοι το αγάπησαν,και άλλοι το μίσησαν,αλλά σε όποια πλευρά και αν ανήκεις, δεν μπορείς να μην αναγνωρίσεις τον πανέξυπνο τρόπο που είχε, να ανάγει κάτι απλό και καθημερινό σε μέγα επιστημονικό πρόβλημα.Όσοι θυμούνται την εμμονή του Γουώλτερ (Dr Bishop) με τα μίλκσεϊκ, καταλαβαίνουν απόλυτα τι ακριβώς εννοώ -με την ευκαιρία ο πραγματικός πρωταγωνιστής της σειράς, και η πλέον τραγική φιγούρα, προορισμένος από την μοίρα, τόσο για τον ρόλο του καταστροφέα, όσο και για τον ρόλο του λυτρωτή.Στην ίδια κατηγορία λοιπόν έχουμε, γιγάντιους ιούς γρίπης, υπολογιστές- απομυζητές εγκεφάλων,αγελάδες με σοκολατούχο γάλα, και σπιτικές ψυχοτρόπες ουσίες.Καθημερινά πράγματα, δηλαδή....
Και μια και μιλάμε για Fringe καθημερινότητα, δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ στους επιπλέον "μικρόκοσμους" (μερικοί κατασκευασμένοι ως κωμικές σφήνες), που κατά καιρούς δημιουργήθηκαν, για τις ανάγκες του σεναρίου.Έτσι οι  ήρωες κάθε τόσο, βρίσκουν τους εαυτούς τους  παγιδευμένους,  σε εναλλακτικές  πνευματικές καταστάσεις,  ονειρότοπους,  σύμπαντα τσέπης,  προσωρινές πραγματικότητες, και άλλα τέτοια, απλά και κοινότυπα πράγματα.Μέχρι και σε Monty Python πραγματικότητα, (ναι, συνέβη και αυτό) μας ταξίδεψε κάποια στιγμή, η παραγωγή.Η κορυφαία στιγμή ήταν, όταν βρεθήκαμε σε ένα  Νουάρ - Fringe σύμπαν, στην εποχή του μεσοπολέμου, στο επεισόδιο "Brown Betty". Αυτά βέβαια, κατά κανόνα συμβαίνουν, λόγω της εμμονής του Walter Bishop, να πειραματίζεται με παραισθησιογόνες ουσίες, ως γνήσιο παιδί των 60΄s-70΄s και της ψυχεδελικής κουλτούρας που τα χαρακτήριζε...  



Πέρα ωστόσο, από την ακραία θεματολογία του, το Fringe ταυτόχρονα, υπήρξε ένα πραγματικό ανθολόγιο της pop κουλτούρας των τελευταίων 50 χρόνων.Χωρίς υπερβολή τα πάντα είναι εκεί.Από τον John Lennon και τους U2, μέχρι τον Carlos Castaneda και τον Dr Who, και από τα βιβλία του Philip Dick και το Star Trek, στην μουσική του David Bowie.Ειδικά ο τελευταίος φαίνεται πως τύχαινε μεγάλης εκτίμησης από τους συντελεστές, καθώς φρόντισαν να δώσουν το πραγματικό του όνομα στον βασικό ανταγωνιστή της 1ης σεζόν (David Robert Jones), ενώ στη 2η και 3η, ο κακός ονομάζεται Thomas Jerom Newton (το όνομα του χαρακτήρα του Bowie,στην cult ταινία "Ο άνθρωπος που έπεσε στην Γη"-The man who fell to earth 1976).Και όταν δεν ασχολούνταν με την pop κουλτούρα, φρόντιζε να την δημιουργεί το ίδιο.Τρανό παράδειγμα η δημιουργία από την παραγωγή, ενός ολόκληρου μουσικού δίσκου, ενός υποθετικά υπαρκτού ροκ γκρουπ, για τις ανάγκες ενός συγκεκριμένου επεισοδίου (The firefly).Περισσότερα σε παλαιότερο άρθρο μας.(http://urbanenigmas.blogspot.gr/2015/03/rock.html).Για να μην αναφερθώ στην λευκή τουλίπα και ό,τι αυτή συμβολίζει, και καταστρέψω το σασπένς, για όποιον θελήσει κάποια στιγμή να παρακολουθήσει  την σειρά...

Το Fringe επίσης είχε την τιμή να φιλοξενήσει στους κόλπους του, μια πλειάδα γνωστών βετεράνων ηθοποιών, σε δεύτερους ή γκεστ ρόλους, όπως η Blair Brown (Altered states), ο Peter Weller (Robocop), η Theresa Russell (Black widow), και ο Christopher Lloyd (Back to the future-καταπληκτικός στον ρόλο του Roscoe Joyce, ενός μισότρελλου γερο-ροκά).Και φυσικά τον θρυλικό Leonard Nimoy ως Dr William Bell, σε έναν από τους τελευταίους ρόλους της καριέρας του...
Τελειώνοντας να επαναλάβω πως ουδέποτε θα έβαζα σε σύγκριση το Fringe με τα X-files, των οποίων είμαι φανατικός οπαδός μέχρι σήμερα.Αλλά ούτε θα μπορούσα να αγνοήσω ένα τηλεοπτικό διαμάντι όπως το Fringe, το οποίο δεν έτυχε της αναγνώρισης που του άξιζε, ενώ είχε τόσα να πει.
Ο Μώλντερ είναι ακόμα ο βασιλιάς...
Και όσον αφορά τον Dr Bishop απλά έχασε στα σημεία.

"Imagine the impossibilities"(φαντάσου τις απιθανότητες) όπως θα έλεγε και ο ίδιος...

hawkeye1