Ο Πύργος της Ευκαρπίας ή πύργος της Κούτζης.

Κοντινότερο χωριό στο μνημείο είναι η Ευκαρπία Σερρών -παλαιά ονομασία Κούτση/Κούτζη/Κούτσος- στην οποία οφείλει και το όνομά του. Ο πύργος είναι ορατός στο 4ο χιλιόμετρο της επαρχιακής οδού Ευκαρπίας-Αμφιπόλης (από την οποία απέχει 12 χιλιόμετρα). Η προσέγγισή του δεν είναι ιδιαίτερα εύκολη, καθώς ενώ βρίσκεται 220 μέτρα από τον κεντρικό δρόμο, περιβάλλεται από αγρούς.  Λίγα στοιχεία είναι γνωστά για τον πύργο της Κούτζης. Χτίστηκε πιθανότατα τον 14ο αιώνα και αν όχι εξαρχής, κάποια στιγμή πέρασε στην ιδιοκτησία μονής του Αγίου Όρους. Σώζεται σε κακή κατάσταση, αλλά διακρίνεται το καμαροσκέπαστο ισόγειο, καθώς και οι οπές για τα δάπεδα του πρώτου και δευτέρου ορόφου. Παρουσιάζει μορφολογική συγγένεια με τους πύργους του Χάνδακα, της Αγίας Μαρίνας Εζεβών (Δάφνης), Γαλάτιστας, μονής Τιμίου Προδρόμου κ.α.

Οι ανωτέρω πληροφορίες αντλήθηκαν από την ιστοσελίδα BYZANTINECASTLE και είναι γεγονός ότι σε οποιαδήποτε προσπάθεια αναζήτησης περισσότερων πληροφοριών στο διαδίκτυο σταθήκαμε άτυχοι.

Παράλληλα όμως κατά την περιήγηση του γράφοντος στην καρδιά της Μακεδονίας το περασμένο καλοκαίρι και ενώ επέστρεφα από την επίσκεψη μου στην ευρύτερη περιοχή της Αμφίπολης σταμάτησα επί της επαρχιακής οδού που συνδέει την Ευκαρπία με την Νιγρίτα και προσπάθησα να προσεγγίσω τα ερείπια του πύργου. Έπειτα από αρκετή ώρα και ενώ ''γνώρισα'' από κοντά τον πύργο, κοντά μου αντιλήφθηκα την παρουσία ενός γέροντα ο οποίος με ιδιαίτερη περιέργεια με κοιτούσε. Τελικώς γνωριστήκαμε και αφού του εξήγησα τον λόγο του ενδιαφέροντος μου για τον ερειπωμένο πύργο και την σχέση με τα Αστικά Μυστικά (ως διαδικτυακή κοινότητα έρευνας και καταγραφής των διάφορων θρύλων και μυστηρίων) του απεύθυνα το ερώτημα για το τι ήταν αυτός ο πύργος.

Με προσκάλεσε σε γειτονική παραθαλάσσια περιοχή όπου με την συντροφιά θαλασσινών μεζέδων και παγωμένο ουζάκι θα κουβεντιάζαμε το μυστήριο του πύργου της Ευκαρπίας. Φυσικά και δέχτηκα και με την παρέα του κυρίου Γιώργου αρχίσαμε την κουβέντα μας. Ο κύριος Γιώργος, απόστρατος Αξιωματικός μου εξήγησε ότι και ίδιος ήταν περιηγητής στην περιοχή προκειμένου να δεί και να θαυμάσει (όπου ήταν δυνατό) τα νέα ευρήματα ...

Όσον αφορά τον ερειπωμένο πύργο μου είπε ότι θα έπρεπε να ανατρέξω στην πλούσια Ελληνική παράδοση και συγκεκριμένα στο Έπος του Διγενή Ακρίτα , όμως ''μην συνδέσεις τον πύργο με τον Διγενή αυτόν καθεαυτόν αλλά με την έννοια του ακρίτα πολεμιστή - φύλακα των συνόρων της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας''.

''Τί ήταν ο Διγενής Ακρίτας'' με ρώτησε ... και μόνος του συνέχισε ''ο θρύλος του χάνεται στα βάθη των αιώνων και πιθανότατα ο θρύλος αυτός ήτο ένας αστικός μύθος, ένα αστικό μυστικό για την εποχή του''.

 (...)

Με την βοήθεια της νέας τεχνολογίας ανατρέξαμε στο διαδίκτυο και για τον Διγενή αντλήσαμε τις κάτωθι πληροφορίες που αποτέλεσαν και τροφή για την συνέχιση της κουβέντας μας ...

  ''Ο Βασίλειος Διγενής Ακρίτας είναι ο γνωστότερος από τους ήρωες των ακριτικών τραγουδιών και πρωταγωνιστής ενός έμμετρου αφηγηματικού έργου του 11ου-12ου αι., το οποίο είναι γνωστό ως Διγενής Ακρίτης ή Έπος του Διγενή Ακρίτη. Σύμφωνα με τον μύθο ήταν ένας από τους Ακρίτες, τους φρουρούς των Βυζαντινών συνόρων και απέκτησε το προσωνύμιο Διγενής εξαιτίας της εθνικής καταγωγής του: η μητέρα του ήταν κόρη βυζαντινού στρατηγού και ο πατέρας του εμίρης από την Συρία. Σε μία από τις διασκευές του έπους αναφέρεται ότι ήταν σύγχρονός του Αυτοκράτορα Βασίλειου, αλλά δεν είναι δυνατό να διαπιστωθεί με βεβαιότητα εάν πρόκειται για τον Βασίλειο Α΄ ή τον Βασίλειο Β΄, γνωστό ως Βασίλειο Βουλγαροκτόνο.  Πρόσωπα και τόποι που αναφέρονται στο έπος μπορούν να ταυτιστούν με ιστορικά στοιχεία του 9ου και του 10ου αι., όπως οι πρόγονοι του εμίρη, πατέρα του Διγενή, που ενδέχεται να ταυτίζονται με προσωπικότητες του παυλικιανισμού, αλλά αυτά τα ιστορικά στοιχεία μέσα στο έπος δεν συνδέονται μεταξύ τους με αλληλουχία που να συμβαδίζει με τα ιστορικά γεγονότα και επιπλέον το ιστορικό υπόβαθρο του 9-10ου αι. έχει εμπλουτιστεί με στοιχεία των επόμενων αιώνων (11ου και 12ου), επομένως δεν είναι εύκολο να εξαχθούν συγκεκριμένες πληροφορίες για το ιστορικό περιβάλλον στο οποίο τοποθετείται η ζωή και η δράση του Διγενή''.
   

 

'' Θα σταθούμε στον Βασίλειο τον Β τον επονομαζόμενο και Βουλγαροκτόνο'' είπε και συνέχισε '' την εποχή του Βασιλείου του Β η μόνη απειλή για την Βυζαντινή Αυτοκρατορία εντός Ευρωπαϊκού εδάφους ήτο η Βουλγαρία. Θυμήσου με παρακίνησε ότι η αυτοκρατορία έχει διαιρεθεί σε ανατολική και δυτική. Η ανατολική πιέζεται από πλήθος γειτονικών βάρβαρων φύλων αλλά και από τις ιδιαίτερες βλέψεις της Δύσης και κυρίως του Βατικανού ... 

Για την ανατολική αυτοκρατορία οι ''αγώγιμοι δρόμοι'' εντός της επικρατείας της είναι ζήτημα επιβίωσης δλδ η θαλάσσια οδός που συνδέει Κωνσταντινούπολη και Άγιους τόπους με τα δυτικά λιμάνια της Ιταλίας, της Γαλλίας και της Αγγλίας, καθώς και την Εγνατία οδό που συνέδεε την Βασιλεύουσα με τα Δυτικά κρατίδια της εποχής. Στην Εγνατία οδό το πρόβλημα ακούει στο όνομα Βουλγαρία που προσπαθεί να την ελέγξει ενώ παράλληλα προσπαθεί να βρεί έξοδο στην θάλασσα ...

... και εδώ μπαίνει ο Βασίλειος ο Β γιατί την 29 Ιουλίου 1014, ο Βασίλειος Β' και ο στρατηγός του, Νικηφόρος Ξιφίας, διέλυσαν το βουλγαρικό στρατό στη Μάχη του Κλειδίου στην οροσειρά Μπέλλες. Ο Σαμουήλ απέφυγε την αιχμαλωσία χάρη στην ανδρεία του γιου του, Γαβριήλ. Έχοντας συντρίψει τους Βούλγαρους, ο Βασίλειος Β' αιχμαλώτισε 15.000 άνδρες, τους οποίους και τύφλωσε αφήνοντας μόνο έναν μονόφθαλμο ανά 100 τυφλούς άνδρες για να μπορέσουν να επιστρέψουν στον Σαμουήλ. Ο Σαμουήλ αντίκρυσε συγκλονισμένος τον τυφλό στρατό του και δύο ημέρες αργότερα πέθανε μετά από καρδιακό επεισόδιο. Αν και η έκταση της κακομεταχείρισης των Βούλγαρων αιχμαλώτων μπορεί να έχει μεγαλοποιηθεί, το περιστατικό αυτό βοήθησε στο να δοθεί αργότερα στον Βασίλειο Β' η προσωνυμία "ο Βουλγαροκτόνος".

Γίνεται κατανοητό πια το μέγεθος της σημασίας των περιοχών αυτών και πόσο μεγάλη σημασία είχε και πριν την ήττα των Βουλγάρων αλλά και μετά, η ύπαρξη χώρων που υποστήριζαν τις δυνάμεις των ακριτών στα θέματα της Διοικητικής Μέριμνας.  Ο πύργος που αντικρίζουμε στην Ευκαρπία αποτελούσε ένα τέτοιο χώρο και στην συνέχεια λόγο πολιτικών κυρίως αλλαγών πέρασε στην επιρροή του Αγίου όρους για τον ίδιο βεβαίως λόγο αλλά από σκοπιάς της κοινότητας των μοναχών .

Κλείνοντας θα ήθελα να αναφερθώ σε μια φράση του Γιώργου που μου έκανε τρομερή εντύπωση και θα αποτελέσει μια νέα έρευνα των Αστικών Μυστικών, είπε '' δώσε σημασία ότι  ο Βασίλειος γιόρτασε το γεγονός (την νίκη) με ένα θρίαμβο στην Αθήνα, αφού πριν επιστρέψει στην Κωνσταντινούπολη συνέχισε την προέλασή του από τη Στρώμνιτσα έως το Μελένικο, εισέβαλε στη Πελαγονία και από τη πεδιάδα της Καρατζόβας έφθασε στη Θεσσαλονίκη (1015) και στη συνέχεια μέσω Λιβαδιάς έφτασε στην Αθήνα, όπου παρέμεινε αρκετό χρονικό διάστημα και προσκύνησε στην Παναγία την Αθηνιώτισσα (στον Παρθενώνα). Μετά πήγε στον Πειραιά, όπου ήταν συγκεντρωμένος ο στόλος του, επιβιβάστηκε στα καράβια και έπλευσε στην Κωνσταντινούπολη. Από τη “Χρυσή Πύλη” μπήκε θριαμβευτικά στην πρωτεύουσα, στεφανωμένος με χρυσό στεφάνι και όρθιος πάνω σε μεγαλόπρεπο άρμα''.